ინდოეთი....ვრინდავანი.... ნოემბრის დილა... დილის 5 საათზე ცივ მიწაზე ფეხშიშველი რომ მიაბიჯებ წმინდანის სამადჰის მოსალოცად... გზად უამრავი იოგი გხვდება, თეთრ ან შაფრანისფერ სამოსში გახვეულები...ყველას კრიალოასნი უკავია ხელში.
თუ ინდოელია გიღიმის-ჰარე კრიშნა...თუ ევროპელია, ზედაც კიარ გიყურებს, მიდის თავჩაღუნული სერიოზული საქმოსანივით...თითქმის მირბის.....მაგრამ, არაუშავს..ეს არ გადარდებს შენ..... აგერ მაიმუნი გადაგიხტება შუა გზაზე, და კრიალოსანის ჩანთაზე წაგეპოტინება...თვითონაც არ იცის რა უნდა... დაცემული იოგია ალბათ....
მიდიხარ, და შიშველ ფეხისგულებზე სასიამოვნოდ გრძნობ კენჭებს, მიწის მტვერს, ახალგარეცხილ ქვაფენილის სისველეს... უახლოვდები ტაძრის შესასვლელს... და... მთელი არსებით გრძნობ, რომ ამ გზაზე დიდი ხნის წინ დადიოდი... და ეს გარემო შენთვის ყველაზე ახლობელი იყო...
გაღიმებულ, ჰინდიზე ატიკტიკებულ ბავშვებს გზას უთმობ ტაძრის კარიბჭეში, და მთლიანად უერთდები მარადიულ აწმყოს...
ავტორი: ნანდარინი დევი დასი
ფოტოზე: ნანდარინი დევი დასი
Комментариев нет:
Отправить комментарий