გელით facebook–ზე

10.03.2009

ინდოეთი – ჩემი სიყვარული

ოშო რაჯანიში

წიგნიდან „ინდოეთი – ჩემი სიყვარული“

I ნაწილი

სამყაროსეული ოცნება

შეგიძლიათ, რომ მოგვითხროთ ოცნებაზე, რომლის ასრულებასაც ცდილობდით ბოლო ოცი–ოცდახუთი წლის განმავლობაში ისე, რომ ყურადღებას არ აქცევდით არანაირ წინაღობებსა და სირთულეებს? ეს სამყაროსეული ოცნებაა და არა მარტო ჩემი. ეს ოცნება საუკუნეების მანძილზე არსებობს, ან შეიძლება ითქვას, სულაც მუდმივია. დედამიწამ ამ ოცნებისკენ სწრაფვა დაიწყო კაცობრიობის ცნობიერების სხივების პირველად გამოღვიძებიდანვე. რამდენი ფერი იქნა ჩაქსოვილი ამ ოცნების ძაფების გირლიანდებში – რამდენმა ბუდამ, მაჰავირამ, კაბირმა და ნანაკმა გაიღო თავისი სიცოცხლე, რომ საბოლოოდ ეს ოცნება აესრულებინა? როგორ შემიძლია, რომ ამ ოცნებას ჩემი ვუწოდო? ეს თვით ადამიანის ოცნებაა. ჩვენ სახელი მივეცით ამ ოცნებას და დავარქვით ინდოეთი.

ინდოეთი ეს უბრალოდ მიწის რაღაც ფართობი არ არის, არც უბრალოდ რაღაც პოლიტიკური ერთეული. ეს არ არის გიჟური რბოლა ფულისთვის, ძალაუფლებისთვის, მდგომარეობისა და პრესიჟისთვის. ინდოეთი – ეს არის წყურვილი, ჭეშმარიტების პოვნის მისწრაფება. იმ ჭეშმარიტებისა, რომელიც ყოველი ჩვენთაგანის გულშია. ჭეშმარიტებისა, რომელიც ჩვენი გონების მზის ჩრდილში თვლემს. ჭეშმარიტებისა, რომელიც თქვენ გეკუთვნით, მაგრამ დავიწყებას მიეცა. გახსენება, მისი წარმოთქმა არის სწორედაც ინდოეთი.

მედიტაცია ამ ქვეყანაში არასდროს მომკვდარა. ზოგჯერ ზედაპირზე იყო, ზოგჯერ ღრმად დამალული, მაგრამ ეს მდინარე მუდმივად მიედინებოდა, ყოველთვის. ის დღესაც მიედინება, ხვალაც იდენს და ეს ადამიანის ერთადერთი იმედია. იმიტომ რომ იმ დღეს, როდესაც მედიტაცია მოკვდება, ადამიანიც მოკვდება. ადამიანის ერთადერთი ბუნებრივი მდგომარეობა მედიტატიური მდგომარეობაა. შესაძლოა აცნობიერებდეთ მას, ან ვერ აცნობიერებდეთ, მაგრამ მედიტაცია – ეს თქვენი შინაგანი განძია. ის დამალულია თქვენი სუნთქვის წიაღში, თქვენი გულისცემის შიგნით. ის, რომ თქვენ არსებობთ, სხვა არაფერია, თუ არა მედიტაცია.

თუკი ამ ქვეყანამ მსოფლიოს რაიმე მისცა, რაიმე წვლილი მაინც შეიტანა, ეს მხოლოდ მედიტაციაა. პატანჯალის ფორმით, მაჰავირას ფორმით, ან ბუდას ფორმით, ან კაბირას ფორმით, ან ნანაკის ფორმით, სახელები შეიძლება შეიცვალოს, მაგრამ ფორმა არ იცვლება. სხვადასხვა ადამიანების მეშვეობით, სხვადასხვა ხმების მეშვეობით ჩვენ მსოფლიოს მივეცით ერთადერთი რამ – მედიტაცია.

შეცნობადობის ცეცხლის ალი

აღმოსავლეთი ყოველთვის გულზე იყო ორიენტირებული. დასავლეთი ორიენტირებული იყო გონებაზე. დასავლურ გონებას შეეძლო შეექმნა უზარმაზარი სამეცნიერო მემკვიდრეობა, მაგრამ აღმოსავლური გონებას ამისი გაკეთება არ შეეძლო. როგორ შეიძლება, რომ უბიწობისგან შექმნა მეცნიერება? შეუძლებელია. ამიტომაც აღმოსავლეთი მეცნიერულად არ ცხოვრობდა არასდროს.

მაგრამ დასავლეთს არასდროს არ შეეძლო იმის გაგება, რა არის მედიტაცია. ყველაზე დიდი, რისი გაკეთებაც მათ შეეძლოთ, ეს ლოცვა იყო, მაგრამ ლოცვა ეს სულ სხვა რამეა. თქვენ შეგიძლიათ მხოლოდ გონებით ილოცოთ, შეგიძლიათ განაგრძოთ რაღაც სიტყვების გამეორება. თუ გონება არ გექნებათ, ლოცვა უსიტყვო იქნება. მაგრამ უსიტყვოდ ლოცვას ვერ შეძლებთ. მაგრამ თუკი გაგაჩნიათ გული, ლოცვას შეძლებთ.

დასავლეთში სულიერი მეცნიერება ვერ შექმნეს, მათ ვერ შეძლეს მედიტაციის შექმნა. მათ მედიტაცია ან კონცენტრაციად აქციეს, ან ჭვრეტად, მაგრამ მედიტაცია არც ერთია და არც მეორე, ამიტომაც მათ მთავარი არსი ხელიდან დაუსხლტათ. როდესაც გონება კონცენტრირებულია და მთელი აზროვნებითი პროცესი გარკვეულ კალაპოტშია მიმართული, ის ფიქრად გადაიქცევა. ეს კი უკვე გულის საქმე არ არის.
მედიტაცია ეს არც კონცენტრაციაა და არც ჭვრეტა. ეს არ არის გონებრივი პროცესი, მასში გონება არ მონაწილეობს. ის სამყაროს ეხება გონების გარეშე. იმ დროს, როცა გონება აღარ არსებობს, თქვენსა და არსებას შორის, თქვენსა და ღვთაებრივს შორის
წინაღობები აღარ რჩება, იმიტომ რომ გულს ბარიერების შენახვა არ შეუძლია, მას შეფასებების გაკეთება არ შეუძლია.

საგნების შეფასებისას გონება ქმნის ბარიერებს, საზღვრებს, ღობეებს. მაგრამ როცა გულის ჯერი დგება, არსებობა კარგავს ღობეებს. თქვენ არსად არ დასრულდებით, და არც არავინ არსად არ დაიწყება. თქვენ ყველგან ხართ, თქვენ ერთიანი ხართ მთელ არსებასთან....

ოსტატისა და მასწავლებლის ურთიერთობები გულის გაგებიდან იბადება.

აღმოსავლეთს ძალიან ბევრი საიდუმლო გასაღები აქვს, მაგრამ ერთი გასაღებიც კი კმარა, რადგან ერთ გასაღებს ათასობით კარიბჭის გაღება შეუძლია. ოსტატსა და მოსწავლეს შორის ურთიერთობები ასეთი გასაღებია.

ცნობიერების ოქროს მწვერვალები

საუკუნეების მანძილზე ინდოეთი შინაგანი მოგზაურობის სიმბოლო იყო. ის არ ყოფილა უბრალოდ პოლიტიკური ერთეული, ის სულიერი მოვლენა იყო. რამდენადაც ჩვენთვის ცნობილია, ინდოეთში ხალხი დედამიწის სხვადასხვა კუთხეებიდან ჩამოდიოდა იმისთვის, რომ საკუთარი თავი შეეცნო. რაღაც უხილავი თვითონ ატმოსფეროში, რაღაც უხილავის არსებობა უწყობდა ამას ხელს.

მთელი დედამიწა შემოვიარე და შემიძლია ეს განსხვავება აღვნიშნო. ეს ასე იმიტომაც მოხდა ალბათ, რომ ათასობით წლების განმავლობაში აღმოსავლური გენია მუდმივ სულს ეძებდა, და ასეთი ატმოსფეროც ამიტომ შეიქმნა. თუკი თქვენ აღმოსავლეთში დაიწყებთ მედიტაციას, მოგეჩვენებათ, რომ ყველაფერი გეხმარებათ ამაში: ხეები, მიწა, ჰაერი. თუ თქვენ ამერიკაში დაიწყებთ მედიტაციას, ამის გაკეთება მარტოდმარტო მოგიწევთ, რადგან დახმარებას არსაიდან არ უნდა ელოდოთ.

აღმოსავლეთის კეთილსურნელება

ინდოეთი ქალური ქვეყანაა და ის ყოველთვის რჩებოდა ქალურ ქვეყნად. ინდოეთის მთელი ფსიქოლოგია ქალურია. ის სრულიად განსხვავდება ისეთი ქვეყნებისგან, როგორიცაა გერმანია და ამერიკა. ეს მამაკაცური ქვეყნებია. თვით ინდოეთის სულიც კი ქალურია. აი რატომაც არ ყოფილა ინდოეთი არასდროს აგრესიული. ინდოეთი არასდროს არ მდგარა ძალადობის გზაზე. ინდოეთის მთელი ისტორია – არაძალადობის ისტორიაა. თუკი ინდოეთის ისტორიას გადავხედავთ, მეტად საინტერესო ფაქტებს აღმოვაჩენთ მისი ისტორიიდან: ისტორიაში არცერთი ქვეყანა არ ყოფილა ისეთი ქალური, როგორც ინდოეთი იყო. და ეს ინდოეთის უბედურებად იქცა...

მთელ მსოფლიოს შეეძლო მამაკაცური თვისებების ტარება, მთელი მსოფლიო აგრესიულია, ძალადობრივია. მხოლოდ და მხოლოდ ინდოეთია არაძალადობრივი, არააგრესიული. ინდოეთის ისტორია ბოლო სამი ათასი წლის მანძილზე – ეს არის ტანჯვის, უბედურების, სირთულეების ისტორია. მაგრამ ეს ფაქტი მომავალში შესაძლოა დალოცვად იქცეს, რადგან ის ქვეყნები, რომლებიც მამაკაცური თვისებებით ვითარდებოდნენ, თავისი განადგურების ზღვარს მიუახლოვდნენ.

მამაკაცური გონება – აგრესიული გონებაა, ძალადობრივი გონება. დასავლეთის ქვეყნებმა, რომლებიც გონების ამ ტიპს ავითარებდნენ, ყველამ ომები გამოიარა და მიუახლოვდნენ ბოლო ომს, ტოტალურ ომს. ახლა თითქოს სხვა ალტერნატივა არც არსებობს, გარდა ომისა და ურთიერთგანადგურებისა.

ერთადერთი სხვა საშუალება იმაშია, რომ შემოტრიალდეს ისტორიის ბორბალი, დაიხუროს მამაკაცური ცივილიზაციის ისტორია, და გაიხსნას ისტორიის ახალი თავი. ამ შემთხვევაში შეიძლება დაიწყოს ცივილიზაციის ისტორია ქალური გონებით.

ინდოეთი არასდროს ებრძოდა ბუნებას, არასდროს არ სურდა არავისი დაპყრობა. თვითონ დაპყრობების იდეას არასდროს შეუღწევია ღრმად ინდურ გონებაში. თუკი ვინმეს ოდესმე სადმე რაიმე მცდელობა ჰქონდა კიდეც, რომელიც ვინმეს დაპყრობაზე იყო მიმართული, თვით ინდოეთის ნიადაგი არ უწყობდა ხელს ასეთ ადამიანებს.

ოშო რაჯანიში წიგნიდან „ინდოეთი – ჩემი სიყვარული“ - II ნაწილი

(თარგმნა სოსო ხაჩიძემ)

3 комментария:

Shri Levananda комментирует...

Zalian kargi blogia da oshoc, rogorc yovelTvis genialuria. mec maqvs oSo naTargmni - "energia da eqstazi" da male gamovushveb. mixaria, rom tkvennairi xalxi arsebobs, amieridan tkveni blogis fani var, ogond amis gaformeba jer ar vici samtsuxarod, mokled madloba aseti blogistvis!!!

rumirumi71 комментирует...

ლევან, დიდი მადლობა კომენტარისთვის. თქვენ მარტო ოშო კი არა, ბევრი რამე გაქვთ ნათარგმნი და თან პროფესიონალურად. მე პროფესიონალიზმზე პრეტენზია არ მაქვს. მეც თქვენი ბლოგის ფანი ვარ და გამეხარდა, როცა ის ვიპოვე. თქვენ ერთხელ გნახეთ კავკასიურ სახლში, სამიოდე წლის წინ და მაშინ გავიგე, რომ თქვენი საქმით პროფესიონალურად ხართ დაკავებული. თქვენს ბლოგზე ძველ პოსტებსაც და სიახლეებსაც პერიოდულად ვკითხულობ. ჩმი ბლოგი კი მხოლოდ ჩემი სამყაროს შემქნის მცდელობა იყო, მეტი არაფერი :) თუმცა ბოლო დროს ბევრი მკითხველი და გულშემატკივარიც გამომიჩნდა. კიდევ ერთხელ მადლობა, მეცოდინება, რომ თქვენც კითხულობთ :)

sina комментирует...

indoetshi wasvla xo dzalian maram am blogis mere saertod vegar vitmen, imedia maqsimum ert welshi mainc movaxerxeb <3