ტირუვანამალაის ტაძარში

ვაგრძელებთ ვირტუალურ მოგზაურობას ინდოეთში. ამჯერად ჩვენი სტუმარია მოგზაური e2z00h8, რომელიც განსხვავებული კუთხით გვიყვება და გვაჩვენებს თავის განცდებს. პატარა ქალაქი ტირუვანამალაი ინდოეთის სამხრეთში მდებარეობს, თამილ–ნადუს შტატში, წმინდა მთა არუნჩალას ძირში, რომელსაც ინდუისტები ეთაყვანებიან, როგორც შივას ტახტრევანს. ქალაქში მდებარეობს სამხრეთ აზიაში ერთერთი უდიდებულესი ტაძრების კომპლექსი შივა–შაქტი.

თავყრილობა ტირუვანამალაიში – ნაწილი 1

ტირუვანამალაი ქალაქია ასეთი. თავიდან მეც მიჭირდა სახელის დამახსოვრება. ამ ქალაქში ტაძარია. ადგილობრივები მას ტემპლს (temple) ეძახიან...

ტრადიციულად, 6–ს რომ 15 აკლია, სასტუმროდან ვიძურწებით. იმიტომ რომ დილის მზე დიდხანს არ დაიცდის. ხოლო travel–ფოტოგრაფისთვის ყველაზე საინტერესო, თუკი ვინმეს დაავიწყდა, სწორედ რომ გარიჟრაზე ხდება. და მზის ჩასვლისას. დღისით შეგიძლია თავისუფლად გამოიძინო, ნამუსმა მაინც და მაინც არ უნდა შეგაწუხოს, ცხელა და...

მივჩანჩალებთ გზის ნაპირას და შოკს ვგვრით ამ დროისთვის ჯერ კიდევ იშვიათად მოსიარულე ტუკ–ტუკებს, ან რას ეძახიან მათ ინდოეთში, გამახსენეეეთ (ალბათ მიხვდით, რომ e2z00h8–ს მხედველობაში მოტო–რიქშები ჰყავს). შოკში იმიტომ, რომ ტუკ–ტუკსისტებს ყოველ დილას კია რ გაუღიმებს ბედი, რომ თავიანთი ტუკ–ტუკების სინათლის შუქზე მძინარე თვალებით გზის პირას მოსიარულე თეთრი ადამიანები დაინახონ. არა, გმადლობთ, რიქშა არ გვჭირდება, ფეხით ვაპირებთ გასეირნებას. გვითხრეს, რომ აქვე ახლოა ის ადგილი, სადაც მივდივართ.

გზად წინ ორი ადგილობრივი გვხდება, რომლებიც დილაუთენია ბადმინტონით ერთობიან. კიდევ რამდენიმე ადამიანი გზის კიდეებში ავადმყოფობს. დილის 6 საათია, არ დაგავიწყდეთ. წარმოდგენილი სურათი, რა თქმა უნდა ჩვენს წარმოსახვას სცილდება, მაგრამ შალითიდან კამერას არ ვიღებ, რადგან ასე დილაადრიან ISO3200–იც კი ვერაფერს გახდება. „ბიჭებო, – ვეკითხებით, – სად არის აქ თქვენი ტემპლი?“. „იქ“ გაიშვირეს ხელი გზის მიმართულებით. მათი სახეები სათუთად შევინახე მეხსიერებაში და გზა გავაგრძელეთ.

ცოტაც გავიარეთ და მარჯვენა მხარეს მასიურ კედელს მივადექით. ჰორიზონტზე გოპურამები ჩანს და ესე იგი მივედით ტაძართან. ჭიშკარი, რომელიც ჩვენს ცხვირწინ აღმოჩნდა, რატომღაც დაკეტილია. „რა ჯანდაბაა!?“ – გაკვირვებულები უკან მოვბრუნდით, რომ გვერდიდან შემოვუაროთ და სხვა შესასვლელი ვიპოვოთ. მარცხნივ მოვტრიალდით და ჯერ კიდევ ბინდიან ცაზე ნახევარმთვარე აღმოვაჩინეთ. თითქოს საერთო ბრძანებით, ყველა ვჩერდებით და კამერებს ვიღებთ ჩანთებიდან. შტატივი რა თქმა უნდა არცერთს არ გვაქვს, ჯერ კიდევ აფრიკაში დავფანტეთ ყველამ.

როგორ გინდა, რომ ამ გოპურამებს გადაუღო სურათი, რომ ნახევარმთვარეც იყოს კადრში, და სურათმა ზღაპრული განთიადის სურნელი არ დაკარგოს?? ბოლოს გადავწყვიტე, რომ მთვარისთვის ელექტროსადენები შემომეხვია, რომელიც გოპურამებს გვერდს უვლის. ვისაც უნდა, მთვარეს იპოვის კიდეც, სამაგიეროდ, სურათში არაფერი გაიდღაბნა.

ტაძრის შესასვლელში დეიდები ყვავილების თაიგულებს ყიდიან, თუ რა ჰქვია ამას?... გულსაკიდი ყვავილები? ტაძარში ყვავილების გარეშე შესვლა ტეხავს. ამიტომაც ადგილობრივები ტაძრის შესასვლელში დიდი ოდენობით ყვავილებს ყიდულობენ. ამ სურათზე პირადად მე ყველაზე მეტად მაღელვებს ადამიანი სურათის უკანა პლანზე, რომელსაც ლოცვაში ხელები აქვს მაღლა აღმართული.

ლუპა მივმართეთ დეიდაზე მისი შესანიშნავი ყვავილებით, მსხვილი პლანით ვიღებთ მის დაქალს, ფეხზე ვიხდით და შევდივართ ტაძარში.

ინდუისტურ ტაძარში რამდენიმე მცირე ეზოა ერთი დიდი ეზოს შიგნით. შიდა ეზოში კამერებით არ გვიშვებენ და სურათებს მხოლოდ გარე ეზოში ვიღებთ. აქაც ბევრი რამეა გადასაღები.

რაც მკლავს ინდუიზმში, არის ის, რომ ისინი თაყვანს სცემენ ძროხებს. ჩვენში ფიცარზე დახატულ ბიძას ეთაყვანებიან, რომელიც თითქოსდა ძალიან დიდი ხნის წინ ცხოვრობდა და თავისი სიკვდილით ჩვენი სულები გადაარჩინა, მერე აღსდგა და ასე შემდეგ. აქ ყველაფერი გასაგებია. კარგად რომ დაუფიქრდე, ესეც საკმაოდ უცნაურია, მაგრამ ჩემთვის საკმაოდ ჩვეულებრივი, იმიტომ რომ ისეთ ადგილებში დავიბადე და გავიზარდე, სადაც ფიცარზე დახატულ ბიძას სცემენ თაყვანს. (ციტატები მოგზაურისაა – სოსო). ხოლო ვინც ამას არ აკეთებს, ის ჩლუნგია და ანტიქრისტე. ამიტომ, ის, რომ გამოშტერებულ მცოხნარე ცხოველს ეთაყვანებიან – მაპატიონ ინდუისტებმა – ჩემამდე ვერ დადის. ეს რომ გამეგო როგორმე, დიდი ხნის მანძილზე ვუღებდი სურათებს ადამიანებს, რომლებიც ძროხის ქანდაკებებთან ლოცულობდნენ. მაგრამ მაინც ვერაფერი გავიგე.

წმინდა ძროხის ქანდაკება ჯერ ყვავილებით მოვრთოთ.

მერე ვილოცოთ. კადრის ცენტრში, ძროხის უკან ჩანს მამაკაცი, რომელიც იატაკზე განერთხო. როგორც აღმოჩნდა, ინდურ ტაძრებში ასეთი სურათი იშვიათობა არ არის.

წინა პლანზე სპილუკას ვხედავთ, რომელიც ტაძრისთვის ფულს შოულობს. ეს კი ასე ხდება. ტაძარში მისული მლოცველები სპილუკას ფულს აძლევენ, სპილუკა კი ფულს ხორთუმით ართმევს და მიმცემს თავისებურად ლოცავს, ეხება რა მის თავს თავისი ხორთუმით. ფულს კი მერე იმ კაცს აძლევს, უკანა პლანზე რომ ჩანს. ინდოელებში სარწმუნოების სიძლიერიდან გამომდინარე, დღის განმავლობაში სპლიკა კარგ ფულს უნდა აკეთებდეს.

ამ დროს კი აღმოსავლეთ გოპურამის სარკმელში მზე გამოჩნდა და სასწაულებრივი სურათი დაგვიხატა.

ორი იაპონელი ტურისტი მოჯადოებულივით უღებს სურათებს ამომავალ მზეს.

აღმოსავლეთ გოპურამის კარიბჭესთან ამომავალი მზის სხივები დიდებულ, ჯადოსნურ და ზღაპრულ სურათს ქმნიან. სურვილი გიჩნდება, გაშეშდე და დატკბე ამ მოვლენით.

ესეც მოგზაურობის პირველი ნაწილის დასასრული.

სხვა სტატიები ამ თემაზე:
* კოლკატა (კალკუტა) – ფოტოგალერეა
* მოგზაურის ჩანაწერები - მადურაი
* ზოგიერთი ინფორმაცია ინდოეთში მოგზაურობის მსურველთათვის
* ვარანასი
* ტაჯ მაჰალი
* მოგზაურობა დარჯილინგში