ინდოეთზე საუბარი,
ვინც მიცნობს, იცის, რომ არასდროს მომბეზრდება. არა იმიტომ, რომ ბევრი ვიცი ან ყველაფერში
ვერკვევი, რაც ამ ქვეყანას ეხება, პირიქით, ალბათ იმ სურვილის გამო, რომ მინდა მეტი
ვიცოდე და ბევრ რამეში ვერკვეოდე და უფრო მეტი შეხება მქონდეს, ვიდრე აქამდე მქონია.
„რუსთავი–2“–ზე გასულ გადაცემაში „მოგზაურობა გიო გაბუნიასთან ერთად“ ისეთები მოვისმინე,
მომინდა პასუხი გამეცა, მეყვირა, გამეჩერებინა, შემეხსენებინა, შემესწორებინა, მაგრამ,
სამწუხაროდ, ჩაწერილ გადაცემას ვერაფერს დავაკლებდი.
როცა ისეთ ქვეყანაში
აპირებ მოგზაურობას, როგორიც ინდოეთია, აირწინაღებით კი არ უნდა შეიარაღდე, პირველ
რიგში, სურვილი უნდა გქონდეს ამ ქვეყნის ნახვის, გაცნობის, მიღების, გაზიარების, შერწყმის
და გათავისუფლების. თუ ასეთი სურვილი არ გაქვს, წასვლასაც აზრი არ აქვს. არაფერი სასარგებლო, არაფერი საინტერესო მთელი
გადაცემიდან, თუ არ ჩავთვლით გადაცემის ბოლოს ექსპერტად მიწვეული ჟორჟიკას მცდელობას,
ცოტა სხვამხრივ ეჩვენებინა ინდოეთი და ის "მუღამი", რაც ამ ქვეყანაში გამგზავრებას აქვს.
