გელით facebook–ზე

31.08.2009

ბოლივუდელებმა მაიკლ ჯექსონის ხსოვნას კლიპი მიუძღვნეს

ბოლივუდის კინოინდუსტრიის რამდენიმე მსხვილმა ფიგურამ მაიკლ ჯექსონის 51–ე დაბადების დღეს პატივი მიაგეს გარდაცვლილი მომღერლის ხსოვნას. 29 აგვისტოს ეკრანებზე გამოვიდა ვიდეოკლიპი სახელწოდებით Make it Large- A tribute to Michael Jackson, რომელშიც მონაწილეობენ შაჰრუქ ხანი, ვიშალი და შექარი, შაჰიდ კაპური, შანკარ მაჰადევანი, პრაბჰუ დევა, პრიანკა ჩოპრა, იურვაჯ სინგჰი და სხვები.

კლიპის შექმნის იდეა შაჰრუქ ხანს ეკუთვნის. ვიშალმა და შექარმა სასწრაფოდ სიმღერა შექმნეს. გადაწყდა, რომ კლიპი ეკრანებზე 29 აგვისტოს, მომღერლის დაკრძალვის დღეს გაეშვათ. „ეს ვიდეო ფილის გასაკეთებლად არ შექმნილა. მისი მიზანია პატივის მიგება“ – თქვა ვიშალმა.

კლიპში ჩასმულია ასევე შაჰრუქ ხანის, რიტიკ როშანის, პრიანკა ჩოპრას, კატრინა კაიფის, ანუშკა შარმას, შაჰიდ კაპურის და კრიკეტის ჩემპიონის იუვრაჯ სინგჰის კომენტარები მაიკლ ჯექსონის შესახებ.



სხვა სტატიები ამ თემაზე:
*
სულემან მირზას გაცოცხლებული მაიკლ ჯექსონი
*
მაიკლ ჯეკსონმა ჰრიტიკ როშანს შეუარა

29.08.2009

სექტემბერში კიდევ ერთი ინდური გამოფენა გველის


BEST OF INDIA 2009 an exhibition of Indian consumer products. SEPTEMBER 18 - 27, 2009 FROM 11AM - 7PM AT EXPO-GEORGIA, TBILISI.

მეგობრებო, მინდა სიხარულით გაცნობოთ, რომ 18–დან 27 სექტემბრამდე, თბილისში, წერეთლის გამზირზე მდებარე საგამოფენო ცენტრ "ექსპო–ჯორჯიაში" კვლავ ჩატარდება ინდური წარმოების საქონლის გამოფენა გაყიდვა. საგამოფენო პავილიონები ღია იქნება ყოველ დღე დილის 11 საათიდან საღამოს 7 საათამდე.

წინა გამოფენა მარტის ბოლოს გაიხსნა და 5 აპრილამდე გაგრძელდა. გამოფენას ორი პოსტი მივუძღვენი, რომლებშიც შეგიძლიათ ფოტოებიც დაათვალიეროთ.

გაზაფხულის გამოფენის უკმაყოფილო დავრჩი იმ გაგებით, რომ მხოლოდ ქალის ტანსაცმელი იყო, და შესაბამისად ჩემთვის ვერაფერი შევიძინე 1–2 კაშნეს გარდა. ამჯერად ინდოეთის საელჩოს ვთხოვე, რომ დაუკავშირდნენ იმპორტიორებს და იმ სახის პროდუქციასთან ერთად, რაც იყო, წამოიღონ მამაკაცის ტანსაცმელიც, ასევე ფეხსაცმელი, ჩაი და ინდური სანელებლები. ასევე ვთხოვე, რომ იქნებ რუსულად მაინც იყოს სანელებლების ანოტაცია გაკეთებული, რადგან ასეთივე გამოფენა ერევანშიც გაიმართება და მყიდველისთვის იოლი გასაგები იქნება, თუ რას ყიდულობს.

სულ რაღაც სამ კვირაში ინდოეთი ისევ თავისი ფეხით ჩამოდის ჩვენთან. ვიცი, ვისაც ჩემსავით უყვარს და აინტერესებს ეს ქვეყანა, სულმოუთმენლად დაელოდება გახსნის დღეს და თავისთვის საინტერესო საქონელსაც შეარჩევს. მეც ჩემი მხრივ შევეცდები გახსნის შემდეგ ახალი ფოტოებიც შემოგთავაზოთ.

სხვა სტატიები ამ თემაზე:
*
ინდური გამოფენა თბილისში
*
ჩემი ინდოელები „ჯანდაბაში“ წავიდნენ

მოგზაურის ჩანაწერები – ტაქსით გასეირნება

ესეც ასე. ვაგრძელებთ ენიასთან ერთად მოგზაურობას ინდოეთში. აი რას გვიყვება იგი:

ქალაქიდან ქალაქში ტაქსით გადავადგილდებოდით!!! ზოგი იტყვის – კარგია კარგი ცხოვრებაო, და არ იქნება მართალი! ტაქსი ინდოეთში საქალაქთაშორისო გადაადგილების ხელმისაწვდომი საშუალებაა... და ღირს, რომ ამაზე ცალკე ვილაპარაკოთ...

დავიწყებ იქიდან, რომ მანქანას ქუჩაში არ აჩერებთ (ქუჩაში მხოლოდ ტუკტუკს (მოტორიქშა) ან რომელიმე რიქშას თუ გააჩერებთ). ავტომობილი გადაადგილების და ფულის შოვნის პრივილეგირებული სახეობაა. ტაქსი სპეციალურ „ტაქსოპარკში“ უნდა მოძებნოთ, ანუ სპეციალურ გაჩერებებზე, რომლებიც, როგორც წესი განლაგებულია ვაგზლებთან და ცენტრალურ ბაზრებთან... თუ მსგავსი თქვენს სიახლოვეს არაფერია, მაშინ შეგიძლიათ მიმართოთ თქვენი სახლის (სასტუმროს) მეპატრონეს, ან რომელიმე ადგილობრივ ტურისტულ სააგენტოს, რომელთაც ყოველთვის ჰყავთ შესაბამისი ნაცნობები... და ყოველთვის ყველგან უნდა შეევაჭროთ!!! (არ შეევაჭრებით, და კარგ ჩიტსაც დაიჭერთ, დელიში ტაქსით მგზავრობისთვის 700 რუპია (17 დოლარი) გადავიხადე, როდესაც იგივე მანძილის გავლა ნახევარ ფასში ან უფრო ნაკლებად თავისუფლად შემეძლო, მაგრამ არ ვიცოდი – სოსო).

ღირებულება უპირველეს ყოვლისა მანქანის სახეობაზეა დამოკიდებული. არის ასეთი ადგილობრივი წარმოების შედევრი ამაყი სახელით „ამბასადორი“. არის ასევე მასზე ბევრად უკეთესი ვარიანტებიც, მაგრამ შესამჩნევად ძვირი. ჩვენ ერთსულოვნად გადავწყვიტეთ, რომ ბოლომდე უნდა შევიგრძნოთ ადგილობრივი კულტურის სიამოვნება და ამით ეკონომიასაც გავაკეთებდით, და ამიტომ პირველი ვარიანი ყოველგვარი ყოყმანის გარეშე ავირჩიეთ...
ასეთი გასართობის ფასი, კოლომეტრების რაოდენობაზე გადაანგარიშებით, მართლაც რომ სასაცილოა. შევეცდები გავიხსენო და გადავთვალო: ტანჟავურიდან ჩიდამბარამამდე დაახლოებით 85 კილომეტრია. შევაჭრების შემდეგ ამ სიამოვნებისთვის ჩვენ მხოლოდ 1800 რუპიის (50 დოლარი) გაღება მოგვიხდა. გავყოთ მანქანაში მყოფ სამ ადამიანზე და დაახლოებით თითოზე 16–17 დოლარი გამოგვდის!!! ამასთან ეს მომსახურეობა ითვალისწინებს იმასაც, რომ შემოგატაროს ქალაქი და მოგაძებნინოს შესაბამისი საცხოვრებელი. (თბილისში ამ ფულით აეროპორტამდე თ გახვალ...)

სამართლიანობისთვის უნდა ითქვას, რომ ინდოეთის გზებზე მოგზაურობა უკვე თავისთავად არის ექსტრემალური სპორტი და ადრენალინის ნაკლებობა ნამდვილად არ გექნებათ. ჯერ ერთი – მოძრაობა მარცხენა მხარესაა. გარდა ამისა, იქ ერთადერთი საგზაო მოძრაობის წესია – ვინც უფრო მამაცია (ხმამაღლა შეუძლია ყვირილი, უფრო მაღალია, უფრო მსუქანია) მეფეც ის არის... და კიდევ – ზოგჯერ საგზაო ნიშნები ძალიან უცნაურ ფორმებს იღებენ.
ამას გარდა, მძღოლებს შორის და გარესამყაროსთან ურთიერთობა საკმაოდ აქტიურია და ექსპრესიულად გამოიხატება სიგნალების ჭყვიტინში... ერთერთი ასეთი გადაადგილებისას სპეციალურად დავინიშნეთ დრო, და გზაზე გადაადგილების მთელი პერიოდის განმავლობაში მძღოლი საშუალოდ წუთში ერთხელ ასიგნალებდა... გადაადგილების დრო კი საკმაოდ ხანგრძლივი იყო...

ზემოთ ჩამოთვლილი ყველა პირობის გათვალისწინებით გზაზე გადაადგილების სიჩქარე არც ისე დიდია... ავტობანები და ჰაივეები ამ ადგილებისთვის მაინც და მაინც ნორმა არ არის, ამიტომ ალაგ–ალაგ ძალიანაც გაჯანჟღარებს... ამასთან თუ გაითვალისწინებ სიცხესაც და კონდიციონერის არარსებობასაც, და იმასაც, რომ მძღოლებს ხშირად უჩნდებათ მხჩოლავი ჩხირების ანთების სურვილი, შეიძლება ერთი პერიოდი დაფიქრდე კიდეც – ღირდა კი... მაგრამ ნუ დაგვავიწყდება, რომ ეს ერთგვარი ექსტრიმია, და არჩევანიც ჩვენ თვითონ გავაკეთეთ (რაც შეეხება ჩემს გადაადგილებას დელიდან აგრაში, რასაც ერთ მხარეს 4–5 საათი დასჭირდა, ბედმა გამიღიმა და მეგობრებმა კონდიციონერიანი და კომფორტული მანქანა შემირჩიეს, რა თქმა უნდა ცოტა ძვირიც იყო, მაგრამ სამაგიეროდ ეს ყველაფერი, რაც ენიას გადახდა ტაქსით მოგზაურობისას ჩემთვის მაინც უცხო ხილად დარჩა... – სოსო).

სამაგიეროდ მანქანის ფანჯრებს მიღმა ქალაქებისა და სოფლების პეიზაჟები სასიამოვნოდ ცვლიან ერთმანეთს... გავიარეთ პატარა ქალაქები, რომელთა სახელები ვერც კი დავიმახსოვრეთ, გავიარეთ ამ ქალაქის ბაზრებზე და ცენტრალურ მოედნებზე... ყველგან აუთენტური ინდური ცხოვრება დუღს და ჩქეფს...

გავიარეთ პატარა სოფლებზეც, ან უბრალოდ განცალკევებულად მდგარ სახლებთან, რომლების ჩალითაა დახურული და გზების გასწვრივ დგანან ერთმანეთისგან საკმაოდ მოშორებით, და რომლებშიც გგონია, რომ ცხოვრება არც თუ ისე ბედნიერია...

გავიარეთ უბრალოდ ინდურ კლასიკურ ფერწერულ ადგილებში, ტყეებში და ბრინჯის მინდვრებში, რომლებიც ამ მხარეში განსაკუთრებით ბლომად იყო... ზოგჯერ ამ მინდვრებში ადამიანები მუშაობდნენ, მეტისმეტად ინდოელი ადამიანები...

თავისუფლად შეგიძლია დაათვალიერო ყველაფერი და სურათებიც კი გადაიღო, რაც სამწუხაროდ არც თუ ისე დიდი სიჩქარით მოძრაობისასაც არც ისე ადვილია. სამაგიეროდ ინდურ ყოფიერებას უკეთ ეცნობი, იმაზე უკეთ, ვიდრე დიდ ქალაქებში... ცხოვრებას ისეთ ჭრილში ხედავ, რაც ტურისტების თვალთათვის არ არის განკუთვნილი, რაც ნამდვილია...
სხვა სტატიები ამ თემაზე:

24.08.2009

მოგზაურის ჩანაწერები – ბრაჰადისვარა

ისევ გზაში ვართ და ამჯერად ჩვენთან ერთად ისევ enia მოგზაურობს.

უძველეს ქალაქ ტანჟავურის თავზე ამაყად აღმართულა ბრაჰადისვარას დიდებული ტაძარი, ამ ქალაქის მთავარი ღირშესანიშნაობა (ეს ის ტაძარია, იუსენკოს დაცული ობიექტების სიაში რომ არის შეტანილი). ტაძარი 1003–1010 წლებში აშენდა მეფე რაჯარაჯის ბრძანებით, რომელიღაც ბრძოლაში გამარჯვების აღსანიშნავად. ეს შივას ტაძარია. უფრო სწორად ტაძრების კომპლექსი, რომელიც რამდენიმე ტაძარს აერთიანებს. დაგეგმარებით კვადრატის ფორმისაა, და გარშემორტყმულია ორი მძლავრი კედლით. ყველაფერი გრანიტის ბლოკებითაა ნაგები, ნაწილობრივ აგურითაც და მორთულია ნატიფი სკულპტურებით. მთავარი ტაძარი 13 იარუსიანი პირამიდისებრი კოშკითაა დაგვირგვინებული, რომლის სიმაღლეც 61 მეტრია მონოლითური გუმბათით თავზე. გადმოცემების მიხედვით, მისი აგების მომენტში კოშკი, რა თქმა უნდა, ცას სწვდებოდა! საინტერესოა, რომ კოშკი იმგვარადაა აგებული, რომ შუადღისას ჩრდილს არ აჩენს წელიწადის ნებისმიერ დროს. ბრაჰადისვარას ტაძარი სამართლიანადაა მიჩნეული ერთერთ ყველაზე მაღალ ტაძრად ქვეყანაში. აღსანიშნავია, რომ სხვა ადგილებში მდებარე ტაძრებისგან განსხვავებით ბრაჰადისვარა არ არის შეღებილი სხვადასხვა ფერებში, და თითქოს ასეც იყო თავიდანვე გათვლილი, თუმცა ამისი მტკიცება დღესდღეობით რთულია. რაც უდავოა – ეს ადგილი მართლაც წმინდა ადგილია.

მაგრამ ყველა დამსახურების მიუხედავად, არსებობს ასეთი ლეგენდა, რომ ამ ტაძარმა ერთ დროს თავისი სიწმინდე დაკარგა. ყველაფერი იმის გამო მოხდა, რომ ერთ მოხეტიალე განდეგილ ბერს ტაძარში შესვლა აუკრძალეს. ბერს არ დაუწყია უზნეო ბრამინების წყევლა, მაგრამ თავის სიმღერებსა და ჰიმნებში ბრაჰადისვარას სახელს აღარ ახსენებდა, ასევე მოიქცნენ მისი მოწაფეებიც. ღმერთებმა ამ ადგილს თავისი მადლი მოაკლეს, ხოლო მლოცველები ტაძარს გვერდს აუვლიდნენ ხოლმე.

მაგრამ დღევანდელი გადასახედიდან ამას ვერ იტყვი. ტაძარში მოსიარულე ხალხი ნაწილობრივ თუ მოგაგონებთ ტურისტებს. თეთრკანიანი ადამიანები თითქმის არ არიან, და ამას უკვე ყველგან შევეჩვიეთ. ადგილობრივი ბრამინები შორეული ქვეყნებიდან ჩასულ სტუმრებს თბილად ეგებებოდნენ. ტაძრის შიგნითაც კი შეგვიშვეს, ყველაზე აკრძალულ ტერიტორიაზე, ისეთ ადგილზე, სადაც ყველა სხვა ტაძარში მკაცრი გაფრთხილებაა გამოკიდული FOR HINDU ONLY. გადაღებები რა თქმა უნდა აკრძალულია...

ტაძრის ტერიტორიაზე უსასრულოდ დავხეტიალობდით. საღამოს სიგრილის ატმოსფერო, შესანიშნავი სკულპტურები, რომელთაც შეგიძლია უსასრულოდ უცქირო, ადგილობრივი ქალების თვალისმომჭრელი ფერის ჩაცმულობა, რომლებიც ფარვანებივით (ქართულად ფარვანა ღამის პეპელაა, ჰინდიზე კი როგორც ვიცი უბრალოდ პეპელა) დაფარფატებენ გარშემო, და ეს სასიამოვნო გარემო მთელი საღამოს განმავლობაში სულიერი განცხრომის შეგრძნებას გვიქმნიდა.



შინ უკვე გვიან ვბრუნდებოდით. ჩვენი სასტუმროს პირდაპირ ბაზარი იყო, სადაც ცალკეული ჯიხურები გვიანობამდე იყო ღია. იქვე იყიდებოდა ანანასები 15 რუპიად (40 რუპია – ერთი დოლარი), რაც ვფიქრობ, რომ უცხოელი ტურისტებისთვის სპეციალურად გაზრდილი ფასი იყო. ბანანები ფანტასტიურად არომატული და ტკბილი იყო!!! კარგი იყო... მეორე დილით ახალ გზას უნდა გავდგომოდით...

სხვა სტატიები ამ თემაზე:
*
ცისკენ მიმავალ გზაზე: რიშიკეშიდან ჰიმალაებში
*
ტირუვანამალაის ტაძარში
* კოლკატა (კალკუტა) – ფოტოგალერეა
* მოგზაურის ჩანაწერები - მადურაი
* ზოგიერთი ინფორმაცია ინდოეთში მოგზაურობის მსურველთათვის
* ვარანასი
* ტაჯ მაჰალი
* მოგზაურობა დარჯილინგში

21.08.2009

რატომ არ უყვართ ჩინელებს ინდოეთი?!























არ ვაპირებ ამ თემას სიღრმისეულად ჩავწვდე. მიზეზი კი, რამაც ამ პოსტის გამოქვეყნება მაიძულა, ვიდეოშია, რომელიც ამ პოსტის მთავარი ნაწილია. არ არის გასაკვირი, რომ მსოფლიოს ამ ორ უდიდეს ქვეყანას, რომლებიც ამავე დროს მეზობლებიც არიან, უთანხმოებები ჰქონდეთ. ვიდეოში, რომელსაც სრულიად შემთხვევით წავაწყდი, მოყვანილია 30 მიზეზი, რის გამოც ჩინელებს ინდოეთი „არ უყვართ“. ვიტყოდი, რომ საკმაოდ საინტერესო მოსაზრებებია და მჯერა, რომ ბევრი ინდოელი ამ მიზეზებს გაამართლებს. ამ მიზეზთა შორის არის ბევრი ისეთი მიზეზიც, რის გამოც მე მიყვარს ეს ქვეყანა. მოკლედ ბევრი რომ არ ვილაპარაკო, შეგიძლიათ თქვენ თვითონ დაათვალიეროთ ეს მიზეზები და სიამოვნებით წავიკითხავდი თქვენს კომენტარებს. განსაკუთრებით კი ისეთი ხალხის, რომლებიც ინდოეთთან მიმართებაში ჩინეთს ან შორეული აღმოსავლეთის კიდევ რომელიმე ქვეყანას ანიჭებს უპირატესობას. საბოლოო ჯამში ეს ყველაფერი მაინც აზიაა, მაგრამ ჩემთვის ყოველთვის პირველ ადგილზე იყო და იქნება ინდოეთი. არ მგონია, რომ სიცოცხლის ბოლომდე რაიმემ შემაცვლევინოს აზრი :)


14.08.2009

ცისკენ მიმავალ გზაზე: რიშიკეშიდან ჰიმალაებში

ვაგრძელებთ ვირტუალურ მოგზაურობას ინდოეთში. სიამოვნებით მინდა აღვნიშნო, რომ ეს ზღაპრული ქვეყანა ბედნიერს ხდის არა მარტო ამ ქვეყანაში მცხოვრებ ადამიანებს, რომელთა აბსოლუტური უმრავლესობა, ნებისმიერო კასტიდან თუ სოციალური წრიდან ყოველთვის გიღიმის, არამედ ჩასულ სტუმრებსაც, რომლებიც კარგად აცნობიერებენ, რომ ბევრ რამეს, დაწყებული ცხოველებით და დამთავრებული ჭიაყელებითაც კი, აქ ღვთიური და წმინდა დანიშნულება აქვს, მაგრამ მოგზაურები მშვენივრად ახერხებენ ეს ყველაფერი სასიამოვნო იუმორის ფარგლებში მოაქციონ და წმინდა და ღვთიური არსებებიც კი სახალისო ფერებში წარმოგვიდგინონ. თვითონ ინდოეთიც ხომ ღვთიური მრავალფეროვნებაა და სხვანაირად არც გამოვიდოდა. ამჯერად ჩვენი სტუმარია მოგზაური მარია პ., რომელიც თავისი შთაბეჭდილებების შესახებ მოგვითხრობს. აი რას გვიყვება იგი:

ეს ჩემი პირველი მოგზაურობა იყო ინდოეთში, რომლის აუცილებლობაც უკვე დიდი ხანია მომწიფდა. უპირველეს ყოვლისა, უკვე ძალიან ბევრი ადგილი მოვინახულე მსოფლიოში, მაგრამ ინდოეთში რატომღაც აქამდე არ ჩავსულვარ. გარდა ამისა, ორი წლის განმავლობაში იოგას აქტიური პრაქტიკა სრულიად ნათლად მოითხოვს სულ ცოტა აუთენტიზმს მაინც. სპეციალურად არ ვგეგმავდი, მაგრამ ისე მოხდა, რომ ინდოეთის გაცნობა რიშიკეშიდან დავიწყე – იდეოლოგიურ იოგა–ცენტრიდან.

მოგზაურობისთვის მაისის დასაწყისი ავირჩიეთ. ეს ის დროა, როცა თვითონ ინდოეთში ჯერ არც ისე სასიკვდილოდ ცხელა, მაგრამ უკვე იხსნება მთიანი უღელტეხილები, რომლებიც ოქტომბრიდან მოყოლებული მაისამდე თოვლითაა ჩახერგილი. ზაფხულში თუ გაემგზავრები, მზეზე შეიწვები ან წვიმები ძვლებსაც კი დაგილპობს, ზამთარში წახვალ და – მთაში ვერ მოხვდები. ამიტომ მაისის შუა რიცხვები ან ოქტომბრის ბოლო საუკეთესო დროა მათთვის, ვისაც ინდოეთის მონახულებაც სურს და მთებში გასეირნებაც.

წმინდა რიშიკეში

რიშიკეში – ეს ინდოეთის ის საოცარი ქალაქია, სადაც თითქმის არ არიან ადგილობრივი მაცხოვრებლები (ყოველ შემთხვევაში, დიდი ხნის მანძილზე ჩვენ ასე გვეგონა). ქალაქი მდინარე განგის ნაპირზეა გაშენებული ამ მდინარის თითქმის სათავეში. მთელი ქალაქი – ეს მხოლოდ და მხოლოდ ინდუისტური ტაძრები და აშრამებია. ქალაქში ცხოვრობენ ინდუსი გურუები, ინდუსი სადჰუები, იოგას მიმდევარი ევროპელები, წმინდა ძროხები, ვეგეტარიანელი ძაღლები და გათავხედებული მაიმუნები.

ჩვენი საყვარელი ძროხა რიშიკეშში

პირველი ორი დღის განმავლობაში ყველაფერი ამის გამო კოშმარები გველანდებოდა. თავიდან სიარულიც კი გვიჭირდა, იმიტომ რომ ფეხქვეშ მუდამ რაღაც გვებლანდებოდა: ადამიანები, ძროხები, ძროხის ნაკელი, ძაღლები და სურსათის ნარჩენები. ნირვანასთან დაახლოებული მდგომარეობა კი მხოლოდ რამდენიმე დღის შემდეგ გვეწვია, როცა უკვე გავითავისეთ, რომ ყველაფერ იმას, რაც „ცივილიზებული“ სამყაროდან მოსულ ადამიანს შოკში აგდებს, უკვე ყურადღებას აღარ ვაქცევდით, ხოლო ყველაფერი დანარჩენისგან კი უდიდეს სიამოვნებას ვიღებდით.
ქუჩა რიშიკეშში, ლაკშმან–ჯულას რაიონი

რიშიკეშის მთავარი ორიენტირები მდინარე განგზე გადებული ორი ხიდია: ლაკშმან–ჯულა და რამ–ჯულა. მდინარის ერთი ნაპირიდან მეორეზე ავტომობილით ვერ მოხვდები – მხოლოდ ფეხით ან მოპედით, რადგან ხიდები ძალიან ვიწროა, და ყველაზე ფართო, რასაც ამ ხიდზე გავლა შეუძლია, ძროხებია, რომლებიც კიდევაც აკეთებენ ამას, ანუ საკუთარი ნებით დასეირნობენ ხიდზე წინ და უკან (და არა მარტო ხიდზე) და ხშირად ხალხმრავალ ხიდზე გასავალსაც კი კეტავენ.
რამ–ჯულა – ერთი სანაპიროდან მეორეზე

თუმცა თუ ძალიან გეზარება ფეხით გადასვლა ერთი სანაპიროდან მეორეზე, ამისთვის მოტორიანი ნავებიც არსებობს. ნავზე ასვლისას თავიდან გგონია, რომ დიდი ვერაფერი სიამოვნებაა ამ მცურავი საშუალებით გასეირნება, მაგრამ მდინარის შუაგულში ისეთი სიგრილეა, რომ ამ „ბორნით“ გასეირნება თუნდაც ამის გამო ღირს. ფასი – ჩათვალეთ, რომ თითქმის უფასოა, ასე რომ სალაპარაკოდაც არ ღირს.
საბორნე გადასასვლელი მდინარე განგზე რიშიკეშში

რამ–ჯულას რაიონი უფრო მესიმპატიურა. ის თითქმის მთლიანად აშრამებისგან შედგება – უზარმაზარი სახლი–ციხესიმაგრებისგან, რომლებშიც ისევ და ისევ თითქმის უფასოდ შეგიძლია გაჩერდე რამდენიმე დღით და დადგენილი განრიგის მიხედვით იოგას სხვადასხვა პრაქტიკაში მიიღო მონაწილეობა.
ძველი აშრამი რიშიკეშში

აშრამში ცხოვრების საფასური უფრო მეტად სიმბოლურია – მაგრამ მის ტერიტორიაზე რამდენიმე წესი მოქმედებს, რომელთა დაცვა აუცილებელია. მაგალითად, 22.00 საათზე ჭიშკარი იკეტება, და ვინც ვერ მოასწრო შესვლა, მას დააგვიანდა და თავის თავს უნდა დააბრალოს. სასტიკადაა აკრძალული ალკოჰოლის მიღება. აშრამები ისევ და ისევ პილიგრიმებისგან შემოსული შემოწირულობებით ცხოვრობენ.
აშრამის შიდა ეზო რიშიკეშში

ერთერთმა აშრამმა რამდენჯერმე გადაგვარჩინა თავისი ჩრდილიანი შიდა ეზოთი, რომელზეც ყოველთვის გავივლიდით ხოლმე, როცა გავარვარებული მზის ქვეშ 35 გრადუსზე მოვიხრუკებოდით.
რიშიკეშის ერთერთი აშრამის პარკი

ჩვენ სასტუმროში ვცხოვრობდით, და არა აშრამში. რიშიკეშში ისევე უამრავი ოდენობის სასტუმროა, როგორც აშრამები, და ყველა მათგანში არის დარბაზი იოგასთვის.
სადჰუს ცხოვრების ტიპიური წესი

ჩვენს სასტუმროს ერქვა Green Hotel და ნომრის ფასი იყო 600 რუპია (15 დოლარი) დღეში. სავსებით ნორმალური სასტუმროა, ცხელი წყალი მუდამაა, ხოლო დენის მოწოდებაში მინიმალური პრობლემები იყო, რაც უსიამოვნებებს სულაც არ გვიქმნიდა.
მაიმუნები Green Hotel–ის ნომრის დალაშქვრას აპირებენ

Green Hotel–ის ყველაზე მთავარი ღირშესანიშნაობა სასტუმროს რესტორანია. ეს რესტორანი იტალიურად ითვლება, მაგრამ „იტალიურ“ კერძებს (პიცა და მაკარონი) მხოლოდ ბავშვები ჭამდნენ, ჩვენ კი ინდური სამზარეულოს მრავალფეროვნებით ვტკბებოდით. როგორც წესი, ათამდე სხვადასხვა კერძს ვუკვეთავდით, და შემდეგ ყველაფერს ერთმანეთს ვუსინჯავდით. საბოლოო ჯამში თითოეული ჩვენგანი სადილში 100 რუპიამდე ვიხდიდით (2,5 დოლარი) და ოფიციანტებს ჩაისთვისაც ვუტოვებდით.
ყველაზე თვალწარმტაცი ტაძარი რიშიკეშში განგის სანაპიროზე

კიდევ ერთი მშვენიერი რესტორანი Chotiwalas პირდაპირ რამ–ჯულას ხიდთან მდებარეობს. ამ რესტორანში კარგი სამზარეულოს გარდა საკმაოდ ღირებული „ბონუსია“ ტერასა მეორე სართულზე. ხო მართლა, რამაც ყველაზე ძალიან გაგვაკვირვა, რიშიკეშში თითქმის არ ყოფილან კოღოები და სხვა მწერებსაც ძალიან არ შევუწუხებივართ.
რიშიკეშის სანაპირო

რიშიკეშის საზომებით ფეშენებელური რესტორანი განთავსებულია სასტუმრო Great Ganga მდინარის მეორე ნაპირზე. და კიდევ ერთი რესტორანი შეგვიყვარდა ჩვენი მოგზაურობის დასასრულს Little Buddha Cafe, რომელიც ზედა გზაზე მდებარეობს ლაკშმან–ჯულასთან ახლოს და მასში ამზადებენ როგორც ინდურ, ასევე ტიბეტურ კერძებს. ჩვენ კი ეს რესტორანი იმიტომ შეგვიყვარდა, რომ აქ ამზადებენ საშინლად კარგ „ლასის“ – რძის მომჟავო კოქტეილი ბანანის, მანგოს და პაპაიას დანამატებით.
Little Buddha Cafe
შოპინგი რიშიკეშში უფრო მოკრძალებული გამოგვივიდა, ვიდრე ის, რასაც ჩვენი მეგობრები გვიყვებოდნენ გოაში ან ოქროს სამკუთხედზე მოგზაურობის შემდეგ. რითაც რიშიკეშს შეუძლია დაიტრაბახოს, ეს არის წიგნის მაღაზიები, სადაც ნებისმიერი ლიტერატურის ყიდვა შეიძლება ინგლისურ ენაზე ინდოეთის, ინდუიზმის და ათასგვარი პრაქტიკების შესახებ.

სავაჭრო ცენტრი რიშიკეშში
საკმაულები, რომლითაცაა განთქმული ინდოეთი, რიშიკეშში ორ ნაწილად იყოფა – ძალიან ძვირი ნაწარმი და ძალიან იაფი ნაგავი. ტიბეტური მარჯნის მძივი, რომელიც ძალიან მომეწონა, უფრო სამახსოვროდ ვიყიდე, ვიდრე სატარებლად და მასში 100 დოლარი გადავიხადე. იმავე მაღაზიაში მართლაც ძალიან კარგი რუდრაკში მომყიდეს იგივე ფასში. შევაჭრებას აზრი არ ჰქონდა, ვერც იმით დაიმუქრები, რომ მეზობელ მაღაზიაში გადახვალ – ყველა მეზობელი მაღაზია იმავე პატრონის კუთვნილებაა.
ინდოელი ქალი აშრამში

იაფფასიანი სამკაულები მშვენივრად გამოიყურება ინდოელ ქალებზე, მაგრამ სასტიკად არ უხდება ევროპულ ხელებსა და ფეხებს. იგივე შეიძლება ითქვას ტანისამოსზეც. მაგრამ ჩვენ მას მაინც ვყიდულობდით, რადგან ამ ტანსაცმელში ინდოეთში ბევრად თავისუფლად გრძნობ თავს, ვიდრე იმაში, რაც სახლიდან წავიღეთ. ფასები სრულიად სასაცილოა: ტანისამოსი ნაკერების გარეშე – 100 რუპია (2,5 დოლარი), ნაკერებით – 150 რუპია, ნაკერებით და შესაკრავებით – 200 რუპია.
გამხმარი ნაკელი, რომელსაც საწვავადაც იყენებენ და სამშენებლო მასალადაც.

პირველი ნაწილის დასასრული. გაგრძელება იქნება...