ბოშათა ბანაკი ცას მიემგზავრება და მეც გამიყოლებს

შეიძლება ვინმეს, ვინც ამ ბლოგს წაიკითხავს, კითხვა გაუჩნდეს, რა შუაშია ინდოეთი და რა შუაშია ბოშებიო. ზუსტადაც რომ შუაშია. ბოშების ისტორიას რომ თავი დავანებოთ (რაზეც სხვა დროს შევეცდები ამავე ბლოგზე დავწერო) უბრალოდ ერთი შეხედვაც კმარა, რომ მიხვდე ეს ხალხი საიდანაა წარმოშობით და რა სისხლის მატარებელია. სადავო არ არის, რომ ინდოეთიდან არიან, იქ რაჯასტჰანში ახლაც ცხოვრობენ „კარენოი“ ბოშები. მაგრამ ამჯერად მე სულ სხვა რამეზე მინდა ვილაპარაკო ჩემი ცხოვრების პირველ სიყვარულზე მინდოდა ორი სიტყვა მეთქვა. თანამედროვე ახალგაზრდებში სახელი სვეტლანა ტომა არანაირ ასოციაციას არ გამოიწვევს, მიუხედავად იმისა, რომ ეს ქალი, ქალბატონი, თავის დროზე კი ულამაზესი გოგო ახლაც მსახიობია და წარმატებით თამაშობს რუსულ კინოში. მისი ბრალია ალბათ (სხვა ყველაფერთან ერთად), რომ მე ბოშებიც და მათი ცხოვრებაც ისევე მიყვარს ბავშვობიდან, როგორც ინდოეთი და ინდური კულტურა.

5 წლის ვიქნებოდი ალბათ, შეიძლება ოდნავ მეტი, როცა პირველად ვნახე რეჟისორ ემილ ლოტიანუს მიერ გადაღებული მხატვრული ფილმი „ბოშათა ბანაკი ცას მიემგზავრება“ (Табор уходит в небо). ფილმის დეტალურ გარჩევას არ ვაპირებ, ჩემს ემოციებზე მინდა დავწერო მხოლოდ. ეს საკმაოდ ეროტიულ სურათი ასეთ ადრეულ ასაკში ჯერ რა სანახავია ბავშვისთვის. ულამაზესი ქალის შიშველი სხეული, აბსოლუტურად დაუფარავი ეროტიული სცენები... და მუსიკა, მუსიკა და კიდევ ერთხელ მუსიკა. გასაკვირი იყო ისიც, როგორ გაუშვა საბჭოთა ცენზურამ ეს ფილმი კინოგაქირავებაში ან ტელეეკრანებზე.



კომპოზიტორ ევგენი დოგას სიმღერები, რომლებიც ამ ფილმშია გამოყენებული, დღემდე ემოციებით მტვირთავს ყოველთვის, როცა მათ ვუსმენ. გენიალური ქორეოგრაფიული დადგმა ბოშური ცეკვების, ყოველმხრივ სრულყოფილი მუსიკალური კლიპები ყოველ სიმღერაზე თვითონ ფილმის მსვლელობისას ერთი წამითაც არ აძლევს ადამიანს მოდუნების და ყურადღების გაფანტვის საშუალებას. ფილმი სიყვარულზეა, თავისუფლებაზე და თავისუფლებაზე უზომო სიყვარულში. რთული რამაა ეს სიყვარული, და თავისუფლებაც. სიყვარულის გამო თავისუფლებას ვერ თმობ, და რად გინდა ისეთი თავისუფლება, თუ სიყვარული არ გექნება. ამიტომაცაა, რომ ფილმის დასასრული ტრაგიკულია და გულდასაწყვეტი.

ნოდარ დუმბაძის არ იყოს, მეც ვიყავი განებივრებული ჩემს ბავშვობაში ჩემი სოფლის ახლოს ბოშების ბანაკით. ჩამოდიოდნენ ზაფხულში მანქანებით, მტკვრის ნაპირზე კარვებს დადგამდნენ და ცხოვრობდნენ. რა საქმიანობას ეწეოდნენ, მაშინ ზუსტად არც ვიცოდი. მაგრამ ხშირად ვსტუმრობდი მათ, როცა სათევზაოდ დავდიოდი, და დაჭერილი თევზს იმის ნაცვლად, რომ სახლში მიმეტანა, უცნობ ბოშებს ვჩუქნიდი. ყოველთვის თბილად მიმიღებდნენ და სულაც არ მაგდებდნენ თავიანთი ბანაკიდან. ერთია მხოლოდ, რომ იქ მათ სიმღერებს და ცეკვებს ვერ მოვესწარი, რადგან უმეტესად მათთან დღისით მივდიოდი, და ისინი კი შეიძლება სულაც საღამოობით ან ღამე მიეცემოდნენ ხოლმე თავდავიწყებით მღერასა და ცეკვას. ბავშვობიდან ვოცნებობდი, რომ ოდესმე მეც მომიწევდა მათ ბანაკს გავყოლოდი სადმე მაღლა ცაში.



ბოშებმა ცაში არ წამიყვანეს... სამაგიეროდ მე მათ ისტორიულ სამშობლოს ჩავაკითხე და კიდევ ერთხელ საკუთარი თვალით დავრწმუნდი, რომ ეს ჩემი ხალხია... ეტყობა წინა ცხოვრებაში ბოშა ვიყავი, იმის წინ კი ინდოელი :)

ეს სურათები კი ბოშების რეალური ცხოვრებიდანაა. რა მომწონს ამ ყველაფერში, რა ვიცი, რა გითხრათ, შეიძლება მერე მომივიდეს რამე აზრი, როცა მოლდავეთში ჩემი მოგზაურობის შესახებ მოგითხრობთ, სადაც ბოშებმა თავიანთ სასახლეებში მიმიღეს :)