პოსტი მადლიერებისა და თავის გამართლებისა

ჩემი ბლოგის ძვირფასო მკითხველებო!

ამ პოსტის დაწერა გადამაწყვეტინა იმ გარემოებამ, რომ ქართულ ბლოგსივრცეში აღმოვაჩინე, რომ თურმე ჩემს ბლოგზე რაღაცეებს წერს ხალხი და მინდა მადლიერება გამოვუხატო იმათ (კერძოდ ბლოგერ ჩორვენის), ვინც თბილად მოიხსენია. არის ხალხი, ვისაც არც მოსწონს ჩემი ბლოგი. არ არის პრობლემა. სიმართლე რომ ვთქვა, არასდროს მიფიქრია იმაზე, რომ სადმე ინტერნეტ–სივრცეში ეს ბლოგი დამეპიარებინა. ეს მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარ თავს გავუკეთე, საკუთარი სიამოვნებისთვის და თუ მისამართი ვინმესთვის მიმიცია, ის ადამიანები ჩემი ძალიან ახლობელი ადამიანები არიან, და იციან ჩემი გატაცების შესახებ ამ ქვეყნით. არსად დამიპიარებია, არსად კომენტარები არ დამიტოვებია, არსად follower-ებში არ დამიფიქსირებია ჩემი ბლოგი, იმიტომ რომ გადასარევად ვიცი ქართული საზოგადოების განწყობა ინდოეთის, ინდური კულტურისა და ბოლივუდური ფილმების მიმართ. ყველაფერ იმით, რასაც ბლოგზე ვწერ, მხოლოდ საკუთარ ჭიას ვახარებ და თუ google-ში ვინმე ინდოეთს, ტაჯ–მაჰალს ან რომელიმე მსახიობის სიტყვას ჩაწერს და იქიდან შემოვა ჩემთან (რასაც რა თქმა უნდა ვაფიქსირებ), მიხარია, იმიტომ რომ ვიცი ადამიანს თემა აინტერესებს და იქნებ რამე საინტერესო ჩემთანაც იპოვოს.

სამწუხაროდ ბლოგის განახლებას და თემების შერჩევას ისეთი ინტენსიურობით ვერ ვახდენ, როგორც ვისურვებდი, მაგრამ ნებისმიერი ხელსაყრელი მომენტის დროს, როცა ამის საშუალება მაქვს, ვცდილობ დავწერო იმაზე, რაც გარკვეულწილად მეც მაინტერესებს და შესაძლოა სხვასაც დააინტერესოს, ვინც ინდოეთის შესახებ ცდილობს რამის გაგებას.

ის, რომ მე ბლოგზე ბოლივუდელ მსახიობებზე და ფილმებზე ვწერ, სულაც არ ნიშნავს, რომ არ მესმის, რა დონის ფილმებს უშვებს კინოინდუსტრიის ეს აღმოსავლური განყოფილება. მაგრამ ვიცნობ ადამიანებს, ვისაც გულწრფელად უყვარს ეს ფილმებიც. პირადად მე რაც შემეხება, შეიძლება ვთქვა, რომ მე ძველი, ძალიან ძველი ინდური ფილმების თაყვანისმცემელი ვარ და ის რაც 80–იანი წლებიდან დაიწყო ბოლივუდმა, შეიძლება უაზრო ჰოლივუდის უაზრო მიბაძვად ჩაითვალოს, იმ გამონაკლისით, რომ შეინარჩუნეს ტრადიცია და ყველა ფილმი ისევე გაჯერებულია სიმღერებით. და... სწორედ შეიძლება ეს იყოს ერთერთი მიზეზი იმისა, რომ რამე ფილმს შიგადაშიგ ვუყურო, როცა ეს სიმღერები გადის. მომწონს მუსიკა, მომწონს სიმღერები, მომწონს მილიონი ფერები და ემოციების გამომჟღავნების თავისებური სტილი. მაგრამ გემოვნებაზე არ დავობენო, ამბობენ, ხო და ნურც ნურვინ შემედავება იმაში, რაც მე მომწონს, მით უმეტეს თავს არავის არაფერს არ ვახვევ.

ახლა კი მათ საყურადღებოდ, ვინც ამბობს რომ ჩემი ბლოგი არ მოსწონს, ინდოეთი ეზიზღება და ინდური კინო კი საშინელ იდიოტობად მიაჩნია – მეგობრებო, ნუ შემოხვალთ ჩემს ბლოგზე, მე პირადად არავინ დამიპატიჟია...

ხოლო ვისაც რამე მოეწონება, ნუ დაგეზარებათ და კომენტარები დამიტოვეთ :)

ახლა კი ნაწყვეტი ერთერთი ფილმიდან, ანუ სიმღერა, რომელიც რა ვიცი, მომწონს და რა ვქნა :)