მუმბაის საზოგადოებრივი ტრანსპორტი და Sanjay Gandhi National Park

ვაგრძელებთ ვირტუალურ მოგზაურობას ინდოეთში. ამჯერად ჩვენი სტუმარია მოგზაური NGS, რომელიც დღეისთვის მუმბაის საზოგადოებრივ ტრანსპორტზე და სანჯაი განდის ნაციონალურ პარკზე მოგვითხრობს. (ჩემდა სამწუხაროდ მინდა ვთქვა, რომ მუმბაიში ყოფნისას საზოგადოებრივი ტრანსპორტით სიარული ვერ გავრისკე, ხოლო პარკში წასასვლელად ვერ მოვიცალე, ასე რომ, მეც თქვენთან ერთად ვმოგზაურობ ამჯერად – სოსო):

NGS – შაბათს, 12 სექტემბერს მთელი დრო მუმბაის საზოგადოებრივი ტრანსპორტის შესწავლისთვის უნდა დამეთმო. მანამდე ვიკიპედიაში წავიკითხე (არის სპეციალური განყოფილებაც For Tourists), რომ სამუშაო დღეებში, ყოველ შემთხვევაში, პიკის საათებში მაინც უმჯობესი იქნება, თუ ტურისტები ტრანსპორტის ამ სახეობის გამოყენებისგან თავს შეიკავებენ, რადგან მგზავრების სიმჭიდროვე ამ დროს შეადგენს 14–16 ადამიანი 1 კვადრატულ მეტრზე (სხვათაშორის, ჩემმა მუმბაელმა მეგობრებმა ამ ტრანსპორტში შესვლა საერთოდ ამიკრძალეს, და არა იმიტომ რომ რამე ხიფათი მელოდა, უბრალოდ, დისკომფორტი რომ არ განმეცადა. ამიტომ ჩემი ძირითადი ტრანსპორტი მუმბაიში ტუკ–ტუკი, ანუ მოტორიქშა იყო, რაც მეტისმეტად მოსახერხებელია და ძალიან იაფიც. და არც სიცხეს შევუწუხებივარ – სოსო). თუმცა იქვე ვიკიპედიაში ეწერა იმის თაობაზე, რომ კვირაობით მატარებლები პრაქტიკულად ცარიელია და თავისუფლად შეგიძლიათ იმგზავროთ. იმის გამო, რომ მე ცენტრისგან მოშორებით ვცხოვრობ, გადავწყვიტე, რომ ნაციონალურ პარკში დასვენების დღეს გავმგზავრებულიყავი. დილით ვიფიქრე, რომ თუკი ხალხი იქნება მატარებელში, ეს ცენტრის მიმართულებით იქნებოდა. ამიტომ ადრიანად ავდექი, დავიჭირე ტაქსი და უახლოესი სარკინიგზო სადგურისკენ გავემართე. და რა ვნახე იქ? ქვემოთ ბლომად ფოტოები იქნება, მე მაპატიეთ :)))))

ისე კი, ტყუილად სულაც არ წავსულვარ :) უამრავი სურათი გადავიღე. სადგური, სადაც მე მივედი, სულაც არ იყო ცენტრთან ახლოს. ამასთან მატარებელში (უფრო ზუსტი იქნებოდა მატარებელზე) 3–4 ადამიანი თუ ჩაეტევა.

ამასთან მატარებლის ორივე მხრიდან...

მაგრამ როგორც ადგილობრივი მოსახლეობა მომიყვა, ეს იმიტომ ხდება, რომ სადგური, რომელიც ამ მონაკვეთზე მდებარეობს ცენტრიდან, ეს ის ადგილია, სადაც ბევრი ადამიანი მუშაობს. მატარებელში ვერ ჩავჯექი, სხვა დროს მისვლა კი უკვე დამეზარა. კიდევ ცოტა ხანი ვიბოდიალე ახლომახლო და შემდეგ შევედი ეზოში, რომელშიც აღმოვაჩინე ბერლინის მსგავსი სურათი :)))

მეჩეთებს აქ მგონი ძირითადად თეთრ–მწვანე ფერებში ღებავენ და სხვათაშორის, მეჩეთები უამრავი შენობებიდან მგონი ერთადერთი გამონაკლისია, რომლებიც სუფთად, ახლებურად და მოვლილად გამოიყურებიან.

ყურადღება მიაქციეთ მეჩეთის წინა პლანზე მდგარ შენობას – ეს არის ზუსტად კონტრასტების ქვეყანა. ამასთან, შენობების უმეტესობა, თუნდაც რომელიმე ბიზნესცენტრში ისე გამოიყურება, თითქოს ტალახს ასხამენ და არასდროს არ რეცხავენ, ეს ალბათ წვიმების სეზონების ბრალია. გარდა ამისა, მუსონების დროს ტენიანობა ისეთი მაღალია, რომ ობი და ხავსი ჰყვავის და ბატონობს.
სადგურთან ახლოს, ისევე როგორც ჩვენშია, ბაზრობაა თავისი კარვებით, ჯიხურებით და ათასი რამე–რუმეებით.

მოკლედ, ტაქსი ავიყვანე და ნაციონალურ პარკში გავემგზავრე. პარკის შესახებ ვიცოდი, რომ იქ არიან ლომები, ვეფხვები და თვითონ პარკი, და კიდევ რაღაც უძველესი ბუდისტური ქვაბულები.
პარკის შესასვლელთან ასეთი ნიშნებია დაყენებული.

ჩემი აზრით ეს ნიშნავს, რომ არ შეიძლება ხარ–კამეჩით, მაპატიეთ ხარი რა შუაშია, სულაც არ ვარ ერეტიკოსი, ანუ კამეჩშებმული ურმებით და ურიკებიანი ადამიანების შესვლა, თუ ადამიანებიანი ურიკების...
როგორც აღმოვაჩინე, პარკში უამრავი ადგილობრივი მხატვარი იყო. ფოტოებზე მხოლოდ და მხოლოდ მხატვრებია!

აქვე პარკში აღმოვაჩინე, თურმე სად გაცურა განეშამ :)

და უამრავი წყვილები, რომლებიც პარკის მიყრუებულ ადგილებში სკამებზე სხედან. ეს სკამები აქ ყველგან ქვისაა. (როგორც ეტყობა, ესეც მუსონების და ტენიანობის ბრალია, ისევე როგორც მარმარილოს იატაკები ბინებში, მრავალსართულიან კორპუსებშიც კი – სოსო).

ინდოელები ცნობილნი არიან იმით, რომ შეუძლიათ დაიძინონ სადაც მოეხალისებათ და როგორც მოეხალისებათ.

და ძაღლების სიმცირე არც პარკში იგრძნობა.

რა თქმა უნდა გამოჩნდნენ ისეთებიც, ვისაც მოსწონს, რომ სურათებს უღებენ :)

პარკში დასეირნობენ მოზარდები, რომლებიც ხილსა და ცივ წყალს ყიდიან.

ჯერ კიდევ პარკის შესასვლელში, როგორც თეთრკანიან ტურისტს ადგილობრივი ბიძა ამეწება, რომელიც მტკიცედ მარწმუნებდა, რომ პარკში სულ სამი ღირშესანიშნაობაა: lion safary, tigre safary და Kanhervi Caves. გამოქვაბულებზე სხვა დროს მოგიყვებით. ძალიან გამიჭირდა, რომ მის დარწმუნებებს არ დავთანხმებოდი და ვუთხარი, რომ ჯერ ვამჯობინებ, რომ პარკში გავისეირნო თქო, და მერე დავბრუნდები მასთან, თუ რამე გამიჭირდება თქო. ასე დავსეირნობდი პარკში უმიზნოდ და რაღაც სახლს მივუახლოვდი, იქიდან ინდოელი გამოვიდა და მეკითხება, რამეს ხომ არ ვეძებდი. მეც ვკითხე სად იყო აქ საფარი? ის მომიყვა, რომ პირდაპირ იარე და მერე მარჯვნივ გაუხვიე, და იქ იქნება სადარი, და ისიც ახლა გაიხნსება სადღაც 20 წუთშიო. მადლობა გადავუხადე და გზა გავაგრძელე. 30 წამის შემდეგ ჩემს უკან ისევ ამ კაცის ხმა გავიგონე. მოვიხედე და ეს კაცი თბილი ღიმილით სახეზე მეუბნება 20 რუპია მომეციო. სიმართლე რომ ვთქვა, 20 რუპია (0,5 დოლარი – სოსო) სულაც არ მენანება, მაგრამ არანაირად არ ველოდი, რომ ასე არაფრის გამო ფულს მომთხოვდნენ და ვეკითხები – რატომ? ის კი მეუბნება, რომ ისე – უბრალოდ :) არა თქო ვეუბნები, ისე უბრალოდ არ მოგცემ თქო. და გზას ვაგრძელებ. ის კაცი კი დამეწია და თითქოს არც არაფერი მომხდარა, საუბარს აგრძელებს, ტრადიციული კითხვა – საიდან ვარ, აქ რას ვაკეთებ და ასე შემდეგ. თითქოს არც კი განაწყენებულა, რომ ფული არ მიმიცია :))) უცნაური ხალხია ინდოელები.

(მსგავი ისტორია მე მუმბაის აეროპორტში დამემართა გამოფრენის წინ. ჯერ მოტორიქშამ როცა მიმიყვანა, მითხრა, რომ 200 რუპია უნდა მომცეო, არა და 150–ზე შევუთანხმდი, როცა ჩავჯექი და აეროპორტისკენ მოვდიოდი. მე გავბრაზდი, შენ ხომ არ უბერავ თქო, ვეცადე ეს კულტურულად ამეხსნა უფრო ჟესტებით, რადგან ინგლისური იმან ჩემზე უარესად იცოდა და რიცხვების (ფულის) მეტი არაფერი ესმოდა. ცოტა გაბრაზებული ტონით ვუთხარი, რომ ტაქსი სწორედ იმიტომ არ დავიქირავე, რომ 200 მომთხოვა და შენ 150–ზე დამთანხმდი თქო და ახლა რა უფლებით მთხოვ კიდევ 50 რუპიას თქო, მაშინ გაიღიმა და მითხრა, კარგი 20 რუპია მაინც მომეცი დამატებითო, გაბრაზებამ თითქოს გადამიარა და ვაჭრობაში არც მე ჩამოვრჩი, კაი ჯანდაბას (ძველ დელიში არ გამიგზავნია) შენი თავი მეთქი, 20–ს არა, მაგრამ 10–ს მოგცემ და შენი ხმა არ გამაგონო თქო. გაიღიმა, 10–იანი ჩაიდო ჯიბეში და დაქოქა თავისი ტუკ–ტუკი. მეც ამოვისუნთქე და ის იყო ჩემს ბარგს მოვკიდე ხელი, ურიკაზე დავალაგე და შესასვლელის ძიება დავიწყე (აეროპორტი უზარმაზარია და შესასვლელები ავიაკომპანიების მიხედვითაა განაწილებული), რომ ერთი ულვაშებიანი და ჩალმიანი 2 მეტრის სიმაღლის შავი ბიძა ამეკიდა და მეუბნება, მე აეროპორტის თანამშრომელი ვარ და მგზავრებს ბარგის მიტანაში ვეხმარებიო. დახმარება ნამდვილად არ მჭირდებოდა, იმიტომ რომ ურიკას მეც მშვენივრად ვატარებდი. სპეციალურად ვკითხე, ამაში ფულს ითხოვ თქო, და არა როგორ გეკადრებაო ღიმილი მითხრა. ოჰ, ჯანდაბას (რას გადავეკიდე ამ ჯაჰანაბადს) შენი თავი თქო და მივეცი ურიკა, თან ყურადღებას ვაქცევდი ამ ურიკიანად არ მოექუსლა. ჩემი ახალი გამცილებელი ხმამაღლა უყვიროდა გზაზე მდგარ ხალხს, რომ გაგვცლოდნენ, მიმაცილა შესავლელთან და ამჯერად უკვე ჩუმად მეუბნება, რამე ფული მომეცი, აქ რომ მოგაცილეო. აქ კი ნამდვილად გავბრაზდი. რატომ მომატყუე თქო, ვეკითხები. აბა რა ვქნა, მეც ხომ უნდა ვარჩინო ოჯახიო, ეს ჩემი საქმეაო, მგზავრების მიცილება ტაქსიდან აეროპორტის შესასვლელამდეო. რა თქმა უნდა მოისაწყლა თავი და ღიმილის მაგივრად სახე ჩამოტიროდა... შემეცოდა, კაი 10 რუპიას მოგცემ თქო. 10 რა არის, 1 ჩაისაც ვერ იყიდიო. მოკლედ 20 რუპია „გამომძალა“ (0,5 დოლარი) და მეც ბედნიერი ვიყავი, რომ როგორც იქნა, ეს კაცი მოვიშორე. არა და ფულს რომ ვაძლევდი, მექრთამესავით შეეცადა ჩუმად აეღო ეს ფული – შესასვლელთან პოლიცია იდგა და აშკარად ეშინოდა, რომ დაინახავდნენ – სოსო).

NGS – მოკლედ – საფარი, ცოტა ხმამაღალი ნათქვამი კი არის, მაგრამ რაღაც მოედანს მივუახლოვდი და ავტობუსი დავინახე – აი, ესე იგი სწორად მოვსულვარ, საფარის ავტობუსი...

ფოტოაპარატის გასაყოფი სარკმლები, გისოსები ფანჯრებზე – ყველაფერი ისე იყო, როგორც წესია. მოკლედ გავემგზავრეთ საფარიში. მაგრამ ეს საფარი კი არა, პროვოკაცია იყო.... ამას თურმე ჰქვია ზოოპარკის მატარებელი.. ვეფხვები გალიებში იყვნენ, მათი ჩვენება არც კი ღირს. ხოლო ლომები, უფრო სწორად ლომი... მოკლედ ქვემოთ პორნოგრაფიაა, მე გაგაფრთხილეთ და...

სულ ეს იყო საფარი. გამოქვაბულებზე სხვა დროს მოგიყვებით :)

სხვა სტატიები ამ თემაზე:
* მოგზაურის ჩანაწერები – ტაქსით გასეირნება
* მოგზაურის ჩანაწერები – ბრაჰადისვარა
* ცისკენ მიმავალ გზაზე: რიშიკეშიდან ჰიმალაებში
* ტირუვანამალაის ტაძარში
* კოლკატა (კალკუტა) – ფოტოგალერეა
* მოგზაურის ჩანაწერები - მადურაი
* ზოგიერთი ინფორმაცია ინდოეთში მოგზაურობის მსურველთათვის
* ვარანასი
* ტაჯ მაჰალი
* მოგზაურობა დარჯილინგში