მოგზაურობა დარჯილინგში

ქალაქი დარჯილინგი ინდოეთის დასავლეთ ბენგალიის შტატის ჩრდილოეთით, აღმოსავლეთ ჰიმალაებში მდებარეობს (დაახლოებით 2185 მეტრის სიმაღლეზე). აშენებულია ბრიტანელების მიერ როგორც კოლონიალური მთის სადგური (hill station). ქალაქი ცნობილია თავისი ვიწროლიანდაგიანი რკინიგზით (სარკინიგზო ხაზის სიგანე 60 სმ–ია), რომელიც 1881 წელს გაიხსნა და ამჟამად შეტანილია იუნესკოს მსოფლიო მემკვიდრეობის სიაში. ეს გზა, რომლის სიგრძეც 86 კილომეტრს შეადგენს, ქალაქ დარჯილინგს სხვა ქალაქთან – სილიგურისთან აკავშირებს. სიმაღლეთა სხვაობა 2100 მეტრს შეადგენს: რკინიგზა იწყება სილიგურში ზღვის დონიდან 100 მეტრის სიმაღლეზე და მთავრდება დარჯილინგში 2200 მეტრის სიმაღლეზე. ეს ქალაქი ასევე ცნობილია დარჯილინგის ჩაის ცნობილი მარკით, რომელიც ქალაქის შემოგარენში განლაგებულ ჩაის პლანტაციებზე მოჰყავთ.

ეს რეგიონი განსაკუთრებით არატიპიურია ინდოეთისთვის. მისი მოსახლეობა თავს ინდოელებადაც კი არ თვლის, ხოლო დელის ხელისუფლებას არც არასდროს აღიარებდნენ. აქ ეთნოსიც სრულიად განსხვავებულია. მოსახლეობის ძირითად ნაწილს გურკჰები (ნეპალელები) შეადგენენ, რომლებიც ბუდისტური სარწმუნოების მიმდევრები არიან, ხოლო რასით მონგოლოიდები. ეს ყველაფერი კი კოლონიალური პოლიტიკის შედეგია, რადგან ბრიტანელებს ჩაის პლანტაციებზე სამუშაოდ ნეპალიდან ჩამოყავდათ მუშები და აქ ასახლებდნენ.


(სრულ ფორმატში სურათის სანახავად დააკლიკეთ თვითონ სურათზე)









2007 წლის ბოლოს შედგა რეჟისორ უეს ანდერსონის ფილმის „მოგზაურობა დარჯილინგში“ მსოფლიო პრემიერა ისეთი მსახიობების მონაწილეობით, როგორებიცაა ოუენ უილსონი, ედრიენ ბროდი, ჯეისონ შვარცმანი, ბილ მიურეი და ნატალი პორტმანი. თბილისში ფილმი გადიოდა კინოთეატრ „ამირანში“ და მისი საპრემიერო ჩვენების ორგანიზატორებმა მაყურებელთა მისაზიდად საკმაო ენერგიაც დახარჯეს. ტელევიზიით ინტენსიურად გადიოდა სარეკლამო რგოლი, ხოლო პრემიერაზე მისულ მაყურებელს სთავაზობდნენ ინდურ ტანისამოსში გამოწყობას, რათა მონაწილეობა მიეღოთ საუკეთესო ინდური სამოსის კონკურსში, და საკმაოდ კარგ პრიზებსაც პირდებოდნენ. მე რა თქმა უნდა გადაწყვეტილი მქონდა, რომ აუცილებლად წავიდოდი პრემიერაზე და თან ჩემი მამიდაშვილი ირმა უნდა წამეყვანა. ორიოდე თვის ჩამოსული ვიყავი ინდოეთიდან და ისევ შთაბეჭდილებების ქვეშ ვიმყოფებოდი, ისევე როგორც ჩემს გარშემომყოფები, ვისთვისაც ყურები მქონდა გამოჭედილი იქაური ისტორიებით, მათ შორის ირმაც. მეც და მასაც გვქონდა ტანისამოსი, რომელიც მუმბაიდან ჩამოვიტანე, ჭრელი სარი და ჩემთვის ლურჯი ფერის გრძელი ხალათი, რომელშიც შეგვეძლო გამოწყობილიყავით და პრემიერაზე ისე წავსულიყავით, მაგრამ ბოლო წუთებში გადავწყვიტეთ, რომ ქალაქში ამ ფორმაში გამოწყობილი საფრთხობელებს დავემსგავსებოდით (კომპლექსებს რა ვუთხარი), და თან გარეთ საშინელი ცივი ამინდი იყო, ყინავდა ძალიან და უაზრობა იყო ამ თხელ ტანსაცმელში გამოწყობა, და ზემოდან თბილი რაღაცეების ჩაცმა.

მერე კი ვინანეთ, რომ არ ჩავიცვით... ჯერ ერთი, რომ პრემიერაზე დარბაზი ნახევრადაც კი ვერ შეივსო (ალბათ რეკლამაში გადახდილი თანხაც კი ვერ ამოიღეს ჩვენების ორგანიზატორებმა), ინდურ ტანისამოსში გამოწყობილი ხალხი კი ძალიან ცოტა იყო და ჩვენი სახლში დატოვებული სარი და ხალათი კი ბევრად ჯობდა მათ ტანსაცმელს მთელი თავისი აქსესუარებით. ასე რომ გამარჯვების დიდი შანსიც გვქონდა და საკმაოდ ძვირფას პრიზებსაც გამოვკრავდით ხელს.

მეც და ირმასაც ფილმი მოგვეწონა. კომედია, რომელიც სამი ძმის მოგზაურობის შესახებ მოგვითხრობს. ისინი დარჯილინგში დედასთან მიემგზავრებიან, რომელმაც ისინი დიდი ხნის წინ მიატოვა და ინდოეთში ქრისტიანულ მისიას უძღვებოდა ამ მთიან ქალაქში. მე განსაკუთრებით ვისიამოვნე და ფილმის თითოეულ მომენტს მთელი სიცხადით აღვიქვავდი, შეიძლება ითქვას, რომ უეცრად „ამირანიდან“ ისევ ინდოეთში ამოვყავი თავი. არ ვიცი, რატომ ვარ ამ ქვეყნით დაავადებული, ვერც იმას ვიტყვი, რომ პროფესიონალურად ვიცი ყველაფერი ამ ქვეყნის შესახებ, მაგრამ ეს ადგილი დედამიწის ზურგზე ჩემთვის არც გეოგრაფიული მდებარეობაა, და არც განსხვავებული კულტურა, რაღაც უფრო სხვა, უფრო საინტერესო და მიმზიდველი, რასაც შეუძლია, რომ მხოლოდ გაფიქრებამაც კი ამ ქვეყანაზე წამით ბედნიერი გამხადოს :)